İmam-ı Gazalî rh.a. hazretleri İhyau Ulûmi’d-Dîn isimli meşhur kitabında şöyle anlatır:
“Basralı meşhur kadın sûfilerden Rabia Adeviyye’ye;
– Bulunduğun mevkiye nasıl ve ne ile yükseldin, diye sorulunca,
– Lüzumsuz şeyleri terk edip, Allah ile ünsiyet kurmak sayesinde, diye cevap vermiştir.”
Bu özlü cevaptan anlaşıldığı üzere insan ya Allah ile ya da öyle böyle yok olacak şeylerle ünsiyet kurar. Zaten insan kelime olarak nisyan veya ünsiyet eden bir varlık demektir. Nisyan unutmak, ünsiyet ise yaklaşmaktır. İnsan Allah’a yaklaştığında dünyayı, kalben dünyaya yaklaştığında Allah’ı unutur.
Yani kulun Allah ile ilişkisi ya “üns” ya da “nisyan” halindedir. Üns; alışmak, yaklaşmak, cana yakın olmak, ülfet etmek, uyum sağlamak anlamlarını ihtiva eder. Ünsiyet, kalbi Allah’ın sevgisiyle dolduran mutluluk ve sevinçtir. Kulun Allah ile beraber olduğunun farkına varması ve kalbin Allah ile ferahlamasıdır.
İnsan sevdiği ile ünsiyet eder, ünsiyet ettiğini sever. Ünsiyette yorgunluk ve bıkkınlık olmaz, aksine yoğun bir haz vardır. Rabbini seven kimse de her an O’nu düşünür. Tenhada da kalabalıkta da kalbinde hep Allah’ın sevgisi ve zikri vardır. Kısaca, Hak Tealâ ile ünsiyete yönelen, yalnızken de kalabalıkken de O’nunla birliktedir.
Allah ile ünsiyet eden dünyada huzur bulmaz. Fani dünyanın müminin zindanı olduğunu hatırından çıkarmaz. Allah’a kavuşmadan, O’nun cemalini görmeden, cennete ulaşmadan tam itminana ermez. Yani Allah ile ünsiyet etmeden sekinet elde etmez.

...

Abdülhamid Eşmeli’
Konu Adresi: http://www.dervisler.net/allah-a-yakinligimiz-t37073.0.html