Nefis ve şeytanın gözlerimize çektiği perdeleri aradan kaldırıp da kendimizi samimi bir sorgulamaya tabi tuttuğumuz zaman, evet işte o zaman, hep görmezden geldiğimiz gerçekle yüz yüze geleceğiz. Kendi iç barışımızı zedelememesi ve hayatın akışı içinde tutturmuş gitmekte olduğumuz istikametin, hayat standartlarımızın, rahatımızın, huzurumuzun bozulmaması için türlü yorumlarla geçiştirdiğimiz çıplak gerçekle...


   “Nedir bu gerçek?” diye sorulacak olursa, bu satırların yazarının buna vereceği cevap, kendi kalbî ve amelî hayatının bir yansıması olarak şudur: İmanda zaaf, ihlasta eksiklik ve amelde kusur!
   “Teslim olma”ya yanaşmıyoruz. Rahatımız bozulmasın, konforumuz tehlikeye düşmesin, kimsenin kimseye faydasının dokunmadığı bu zamanda kimseye muhtaç olmadan yaşayalım; biz kimseye karışmayalım, kimse de bize müdahale etmesin diyerek içimize kapanmanın faturasını, herbirimiz ayrı ayrı problemlere muhatap olarak ödüyoruz. Yani çözüm diye sarıldığımız şey, aslında problemin baş müsebbibi.


   “Sana gelen iyilik Allah’tandır. Başına elen kötülük ise nefsindendir” (Nisa/79) diyor Yüce Kitabımız. Günlük hayatın hay-huyundan biraz olsun sıyrılıp da kendimize karşı acımasız ve tevilsiz bir “nefis muhasebesi” yapabiliyor muyuz? İşte bütün mesele burada. Bunu yapabildiğimiz zaman pek çok eksiğimizin farkına varacak ve bu eksiklikleri samimi gayretlerle gidermeye başladığımız anda birçok şeyin düzelmeye başladığını göreceğiz. Bir türlü içinden çıkamadığımız en zor problemlerin çözümünün bu noktada kendisini ele verdiğini bir an önce keşfetmemiz gerekiyor.
   Bu noktada sadece aşağıda zikredeceğimiz iki ayet etrafında düşünmek bile, bireysel ve toplumsal plânda yaşadığımız olumsuzlukların sebebini ve çıkış yolumuzun tesbitini veriyor.