Kendini beğenme hastalığı;ucub




Kalbin afetlerinin büyüklerinden birisi de ‘ucub’, yani insanın kendisini beğenmesidir. İnsan ne ile ucuplanır? Kimileri namazıyla, kimileri Kur’an okumasıyla, kimileri hitabetiyle, kimileri ilmiyle ve yaptığı zikriyle. Yani salih amelleriyle ucuplanır! Oysa insana bütün bunları veren Allahu Zülcelal’dir. Ama ucub sahibi vereni görmez ve bütün bunların kendisinden olduğunu zanneder.

Ucub sahipleri, genelde hastalıklarının farkında olmazlar. Bir insan kendisinde bulunan ucub hastalığından habersiz ise ne kadar taat ve ibadet, hayır ve hasenat yaparsa yapsın, kendisini zengin zanneden, zavallı bir fakirdir. Çünkü kalpte bulunan ucub, aynen ateşin odunları yakıp kül ettiği gibi hayır ve hasenatını, taat ve ibadetini mahveder.

Nitekim Hz. Peygamber sallallahu aleyhi vesellem, bir hadisi şerifte şöyle buyurmuştur; “Başka hiçbir günah işlemeseniz bile, ucub yapmanız sizin için yeterli bir günahtır.” (İbn Hıbban, Bezzar)

Ucub öyle bir hastalıktır ki insanın üzerinden Allahu Zülcelal’in tevfikini (yardımını) kaldırır ve her ameline şeytanı ortak yapar. Hâlbuki yememiz, içmemiz, hastalığımız, ölümümüz, kısaca her şeyimiz Allahu Zülcelal’in elindedir. Onun karşısında herkes fakir ve güçsüz durumdadır. O’nun huzurunda, nasıl kendimizi beğenebiliriz ki!

Ayrıca ucub, riyâ yapmaya da yol açar. Çünkü amelini beğenen bir kimse, onu başkalarına da gösterip onların hayranlığını kazanmak ister. Bu yüzden, insanın kendi amelinidaima kusurlu görmesi ve nefsini hata sahibi bilmesi lâzımdır.

Ucub sahibi şükretmeyi bilmez


Ucub sahibi olan kimse, Allahu Zülcelal’in kendisi hakkındaki tevfik ve yardımını, kendi şahsî hüneri zanneder ve bu sebeple, O’na hamd ve şükretmek yerine, kendi kendini övmeye ve göstermeye çalışır.

Bir misal vermek gerekirse Allahu Zülcelâl imtihan için Karun’a çok miktarda mal vermişti, kendisi ise bu olayı: “Bu mal, benim ilim ve hünerimin sonucudur.” (Kasas; 78) diyerek değerlendirmiştir.

“Fakat onun bu nankörlüğü, kibri ve ucubu (kendini beğenmesi) üzerine Allah kendisini malıyla birlikte yerin dibine geçirdiği zaman, onun ilim ve hüneri ortalıkta görünmemiş ve onu kurtarmamıştır.” (Kasas; 81)

İmam Şa’bi şöyle anlatmıştır: “Bir kişi vardı. Yürüdüğü zaman, daima bir bulut ona gölge yapardı. Bunu gören günahkâr ve fasık bir kişi: ‘Ben bu adamın yanına gideyim, belki Allah onun hürmetine beni affeder.’ dedi. Üzerinde bulut bulunan kişi, yanına gelen bu adamı küçük görüp: ‘Bu günahkâr ve fasık adam, nasıl beni gölgelendiren bulutun altında yürüyebilir?’ dedi. Ayrıldıkları zaman, bulut o kimseyi terk ederek, o fasık adamla beraber gitti.”
Konu Adresi: http://www.dervisler.net/kendini-begenme-hastaligiucub-t33326.0.html

İnsan kendinde ne kadar gurur ve kibir taşısa da, aslında o hallere sahip olmadığını ondan daha iyi bilen bir insanoğlu yoktur. En ufak bir sıkıntıda dahi ne kadar aciz olduğumuz ve gerçekte elimizden bir şey gelmediği de apaçık ortadadır. Çoğu zaman düşünürüm, yeryüzünün en acizi muhakkak benim diye. İşte bu acizlik hissiyatı insanda ucub falan barındırmıyor. Allah cc, bizi sevmese bu yılgınlığı ve çaresizliği hissettirmez.  Hamd, alemlerin Rabbi olan Allah cc a dır.